ای کاش اعتقاد می توانستم داشت

وقتی به يک نفر - نه بيشتر - بگويم:

« ! خيلی تنهايم » -

نه تنها با لبهايش ، با چشمهايش ، با خطوط چهره اش ؛

بلکه حتی:

با خونش ، با رگها و مويرگهايش

به حرفم نخواهد خنديد ؛

آنوقت به او می توانستم گفت:

تنهائی: » -

از شکنجهء تحمل آنکه دوست نمی داری و دوستت دارد ؛

از موريانهء تحقيری که رگهايت را می جود اما غرورت بتو فرمان سکوت مى دهد:

«. وحشتناک تر است