در گذرگاه لحظه های عبث

تنها ايستاده ام

تنها ايستاده ام و خاموش

به تو می نگرم ، به تو

ای که از قلب من بزرگتری .

هيچ کس با من نيست

حتی قلبم که زمانی همسفرم بود ؛

من هستم و من .

تنها ايستاده ام

تنها ايستاده ام و مبهوت

می نگرم رد پای لحظه های عبث را .

هيچ چيز در من نيست :

نه گذشتهء لبريز از شوم

نه آيندهء سرشار از نامفهوم

و اما حال ... چيزی نيست تا که بگويم هست .

تنها ايستاده ام

به تو می نگرم ، به تو

ای که در آفتاب غرورم آب شدی .

تنها ايستاده ام

هيچ چيز در من نيست

هيچ کس با من نيست

به تو می نگرم ، به تو

ای که از سايه ام بلندتری .

و اينک من !

از تو ، از اندوه تو تنهاترم .